පටාචාරා

ප්‍රිය වියෝගෙන්  නෙතින් ගලනා

ළයට බර වැඩි කඳුළු බිඳුවකි

දරා දරු දුක කිරෙන් තෙත් වී

ළයට තදවුනු තිසර යුගලකි

අහිමි මාපිය සොයුරු නාමෙන්

හිතේ ඇවිලෙන මහා ගින්නකි

එවන් දුක් මැද පියවි සිහියත්

ඇයව අතහර තනිව ගමනකි

*********************

ජීවිතය යනු තණපතක් මත

දිදුලමින් ඇති තුසර බිඳුවකි

වියෝවක් යනු ලහිරු අභියස

දියවෙලා යන හිම පියල්ලකි

.

නොදැරුවානම් මෙවන් දුක් ගිණි

බුදු රජුන් වැඩ වෙසෙන සමයෙදි

මුනගැසෙනු ඇත පටාචාරා

සසර කතරේ අතරමගකදි