ලැජ්ජයි මට මං ගැනම

ප්‍රභාකරන් මැරිලලු

අපි දිනලලු

උයමු රටටම ඇතිවෙන්න

ලොකුම ලොකු කිරිබතක්

පත්තු කරමු ලෝකෙටම ඇහෙන්න

තුන්හුලස් රතිඤඤා

ඩොං පටොං

මතකද එදා අපි කෑගැහුව මහපාරෙ

ඒක තමයි අපි කිව්වේ

ඔය කොටියට බෑ කිව්වෙ

ජයවේවා !!!

ඇත්තටම අපි දිනුවද?

අපි මරාපු හැමෝම කොටිලු

දන්නේ නෑ මං නං

කොහොම අදුරගත්තද කියලනං

මල්ටිබැරල් එහෙම

හරියටම කරල වෙන්

කොටින්ව අහිංසක මිනිස්සුන්ගෙන්

අම්ම අප්ප නැතිවෙලා

තනිවෙලා පොඩී එකා

කඳවුරෙ පොලිමෙ

ඉඳියි බත් පත තකා

එතකොට ඌත් දිනලද???

අල්ල නිකටේ ගසං

කරු දෙකට බර දෙමිං

හිස් අහස දෙස බලං

සෙල්වම්... උබත් සතුට සමරපං

උබත් දිනල නොවැ ඉන්නෙ....

නෙරූ කුස ඉදිරියට

බර නෑලු රේවතීට

අප්ප මැරුනත් පුතුට

හිනාවක් ඇතිලු හෙටට

ඇයි ඌ ඉපදෙන්නෙම දිනලනෙ.....

******************************************

පසු සටහනක්

ප්‍රභාකරන් මැරුනු ආරන්චිය කන වකුනු දින පාර පුරා කැගහපු අය අතරෙ මමත් හිටියා..රතිඤා පත්තුකලා....දන්සැල් දුන්නා....සතුටට ඇස් වලට කඳුලු ආව... රනවිරුවො දෙවි වරු උනා... උපහාර උළෙලවල් හතු පිපෙන්නැහෙ හැමතැනම...

කාලයක් ගත උනා.... යුද්ධයක් තිබ්බද කියල මතක් උනෙත් සුදු කොඩි සිදියට පින් සිද්දවෙන්න....

අහම්බෙන් කියවන්න ලැබුණු කවි පොතක් නිසා මට ලැජ්ජ හිතුනා.... මං ගැනම... මගේ චින්තනය කොතරම් පටු එකක්ද...ලොකය දෙස බලන ඇස කොතරම් පුංචිද

යුද්දයේ නොදැක්ක පැතිකඩ නොව... දැක දැකත් අහක බලාගත් පැතිකඩ.....අගිල්ලෙන් ඇන නොව පිටට තට්ටුවක් දමා අනෙක් පස හරවා.. අකුණු සරයක් මෙන් අතුල් පහරක් සමගින් මා දෑස් ඉදිරිපිටට ඇද දැමූ...

කුමාරි කුමාරගම්ගේ මහත්මියගේ නොඇසූ කන් වලට කෘතියටත්... ඒය මා අතට පත් කල දුකා අය්යාටත් ස්තුතියි බොහොමත්ම

මතක සටහනක් තියලම ගියානං තමා හොඳ අයුබෝං
නැතත් ඉතින් අමනාපයක් නෑ ඕං