කිරි පිහියේ කඳුළු කථාව

පොල්කටු පිරෙනා විලසින් නෑ පුත

වැහැරුනු දෙතනට කිරි ඉනුවේ

කිරි බිඳකින් පුතු දෙතොලග තෙමනා

දෑතේ කරගැට නෑ රිදුනේ

කැරකී ගස් වට ඉක්මන් ගමනින්

ගහෙන් ගහට මා පා නැගුවේ

උහුලනු බැරි බර දෑතට පමණයි

හිතට නොවෙයි ඒ බර දැනුනේ

සිහිවී පුතු මුව බර වූ දෙනෙතින්

උණු කඳුලක් බිම ඇද හැලුනේ

යකඩෙන් හැදුනත් හාමුට නොදැනෙන

දරු දුක කිරි පිහියට දැනුනේ